نخستین جشنواره بینالمللی شعر «پروانگی» روز چهاردهم مهرماه در باغ کتاب تهران بهپایان رسید؛ رویدادی که فراتر از قالب هنری به میدانِ بازنمایی درد و مطالبهگری تبدیل شد و فرصت داد افرادی که با بیماری نادر «ایبی» (بیماران پروانهای) زندگی میکنند، تجربههایشان را بهزبان شعر بیان کنند.
چرا این جشنواره مهم بود
این گردهمایی نشان داد شعر میتواند صدای جمعی برای دیدهشدن دردهایی شود که رسانهها و سیاستگذاران بهسختی به آنها میپردازند؛ رویدادی که با تلاش غیردولتی خانهٔ پروانهای و مشارکت نهادهایی چون انجمن ایبی، مرکز شعر و موسیقی صداوسیما و معاونت حقوقی وزارت فرهنگ و ارشاد شکل گرفت و نشان داد پیوند هنر و همیاری اجتماعی چقدر ظرفیت ایجاد همدلی و جلب توجه عمومی دارد.
آنچه در مراسم رخ داد
در آیین اختتامیه، علیرضا قزوه بهعنوان دبیر جشنواره بر اهمیت بسترسازی برای رشد بیماران ایبی تأکید کرد و حضور و تلاشِ مؤسسان خانهٔ پروانهای را ستود؛ حجتالاسلام سید حمیدرضا هاشمی گلپایگانی نیز شعر را ابزار مؤثری برای بازنمایی آثار تحریمها و مشکلات درمانی این بیماران دانست. سپس شاعران—از جمله ده شاعر مبتلا به ایبی—اشعار خود را خواندند و در پایان ۳۰ اثر برگزیده معرفی شدند که هشت اثر از خارج کشور رسیده بود و هیئت داوری از ایران، هند، پاکستان و عراق را در برمیگرفت.
پیامدهای فرهنگی و اجتماعیِ چنین رویدادی
- این جشنواره بهروشنی توانست افق همکاری بین بخشهای مردمی، هنری و حاکمیتی را نشان دهد و نیازهای درمانی و حمایتی بیماران ایبی را در دستور کار عمومی قرار دهد.
- ایجاد شبکههای حمایتی، تداوم برنامههای فرهنگی-آگاهیبخش و جذب نیکوکاران و نهادهای درمانی میتواند گامی عملی برای بهبود شرایط این گروه آسیبپذیر باشد.
نتیجهگیری
«پروانگی» بیش از یک جشن شعر بود؛ تجربهای از تبدیلِ رنج به زبانِ جمعی و فراخوانی برای اقدام. وقتی کسانی که زندگیشان با زخم و مراقبتِ مستمر گره خورده، پشت تریبون شعر میایستند، نهتنها داستان فردیشان گفته میشود بلکه جامعه هم برای شنیدن و پاسخدادن به یک مسئولیت اخلاقی فراخوانده میشود. این جشنواره میتواند نقطهٔ آغازی برای برنامهها و سیاستهای پایدارتر در حمایت از بیماران پروانهای و ارتقای آگاهی عمومی باشد.
Leave a Reply