آیین پاسداشتِ نویسنده و خاطره‌نگار دفاع مقدس، حمید داودآبادی، با حضور جمعی از پژوهشگران، نویسندگان و هنرمندان در سازمان اوج برگزار شد. این مراسم فراتر از یک نکوداشت رسمی بود؛ فرصتی برای بازخوانی مسیرِ پرجنب‌وجوشِ یک روایتگر که از میدان رزم تا دفتر نویسندگی را با همان زبان صریح و بی‌تکلف پیموده است.
از رزم تا قلم؛ زندگی به مثابه یک روایت فعال
سخنان مدعوین نشان داد داودآبادی نه فقط یک مستندساز خاطره که نمادی از پیوند تجربه و نوشتن است. رحیم مخدومی و دیگر همراهان بر این نکته تأکید کردند که او از همان سال‌های جنگ پا به عرصه جهاد گذاشت، سپس سلاح را کنار گذاشت و با قلم به ثبتِ روایت‌های مردمی پرداخت؛ روندی که نشان‌دهنده همسوییِ عملی با ارزش‌هایی است که آثار او بازتاب می‌دهند.
معلمیِ بی‌ادعا و نقشِ انتقال دانش
چهره‌هایی چون محمدعلی صمدی از نقش داودآبادی در شکل‌دهی نسل‌هایی از پژوهشگران دفاع مقدس گفتند. این نکوداشت، تصویری از داودآبادی به‌عنوان معلمی فداکار ارائه کرد؛ مردی که وقت و تجربه‌اش را در اختیار جوانانی گذاشت که بعدها خود به راویان قابل بدل شدند.
زبانِ رک و طنزی که تلخی را هضم می‌کند
منتقدان و همکاران در نکوداشت بارها به صراحتِ نثر او اشاره کردند؛ زبانی که گاه تند و گاه ظریفانه طنزآلود است اما همیشه تولیدکننده حقیقتی است که کمتر بیان شده. حسین قرایی این صراحت را هم ابزار نقد و هم وسیله‌ای برای جذب نسل جوان توصیف کرد و بر ضرورت خواندن و بازنشر آثارِ او تأکید نمود.
ضرورتِ قدرشناسی فعالانه
سخنرانان همگی بر این تاکید داشتند که تکریم تنها برگزاری مراسم نیست؛ لازم است تجربه و دانش این نسل دست‌به‌دست شود و در سیاست‌گذاری فرهنگی و آموزشی وارد گردد. مسعود ده‌نمکی هشدار داد که «انسان‌ها را باید وقتی زنده‌اند دریابیم» و از ضرورت بهره‌گیری عملی از ظرفیت‌های نویسندگانی چون داودآبادی سخن گفت.
توصیه‌ها برای استمرار میراث
- پایدارسازی دستاوردها: ضرورت ایجاد بسترهای منسجم برای انتشار و بازنشر آثار و خاطرات دفاع مقدس با کیفیت و دسترسی عمومی؛
- پشتیبانی از راویان: تدوین برنامه‌های حمایتی و آموزش برای مستندسازی برخوردار از استانداردهای پژوهشی، تا تجربه‌ها به‌صورت مستمر منتقل شود.
جمع‌بندی
پاسداشت حمید داودآبادی یادآور این واقعیت بود که ثبت روایت تاریخی، کاری روزمره و zugleich ضروری است؛ کاری که نیازمند صراحت، بی‌قراری قلم و پشتوانه‌ِ اجتماعی برای استمرار است. این مراسم نشان داد اگر جامعه فرهنگی سازوکارهای حمایتی و بسترسازی مناسب را فراهم کند، میراثِ این نسل از راویان نه‌فقط محفوظ می‌ماند، بلکه به منبعی زنده برای تربیت نسلی جدید از مستندسازان و پژوهشگران بدل خواهد شد.
من فارغ‌التحصیل رشته زبان و ادبیات فارسی هستم و از همان دوران دانشجویی به نقد ادبی و دنیای کتاب علاقه‌مند بودم. فعالیت حرفه‌ای خودم را از سال ۱۳۹۴ با نوشتن یادداشت‌ها و نقد کتاب در یک وبلاگ شخصی آغاز کردم. پس از کسب تجربه، به عنوان نویسنده و ویراستار با چندین نشریه فرهنگی و ادبی همکاری کردم و اکنون به عنوان دبیر سرویس ادبیات و هنر در یک مجله معتبر فرهنگ و ادب فعالیت می‌کنم. تلاش من این است که پلی باشم بین نویسندگان و خوانندگان و آثار ارزشمند را به جامعه معرفی کنم.
Leave a Reply