تجربهای ریشهدار در «سرزمین شعر»
آلبوم «موی تو» تولدی نو از دل برنامه تلویزیونی «سرزمین شعر» است؛ جایی که شعر و موسیقی تنها در لحظه شکل میگیرند. سیدمحسن حسینی با دریافت بیتهای تازه، بر اساس فضای ذهنی شاعر و ریتم آنی کلمات، ملودی میسازد و همین لحظهپردازی زنده، حس بداهه را به بطن اثر میآورد. این شیوه یادآور سنت شارفسرایی در موسیقی دستگاهی است که در آن هنرمند با زبان بدن و دل به گفتوگوی آنی با مخاطب میپردازد.
کلام در مرکز، مینیمالیسم در اجرا
در «موی تو» از سنگینی سازبندی پرهیز شده تا کلام شعری در صدر قرار گیرد. مخاطب، بیواسطه با قصهها و احساسات شاعر پیوند میخورد و ملودیها، نقش پشتیبانِ بیان شاعرانه را ایفا میکنند. حسینی در بخشهایی از آلبوم، به استفاده از فضای دراماتیک آواز پرداخت تا تکتک کلمات، وزن و عمق بیشتری پیدا کنند.
همنفسی جمعی و انفجار خلاقیت
محمد نصرتی بر همدلی اعضای گروه تأکید دارد: هر قطعه محصول اطمینان و همراهی تمام نوازندگان است. این همافزایی، همراه با محدودیت زمانی فشرده، آلبوم را در قالبی موجز و پرانرژی شکل داده و باعث شده «موی تو» با ریتم شتابزده زندگی امروز هماهنگ شود.
چشمانداز میانرشتهای
حسینی و نصرتی معتقدند که اضافه شدن تصویر یا موزیکویدیو به این پروژه، تأثیر آن را چند برابر میکند. آنها میخواهند تجربه شنیداریِ خالص را در تلفیق با هنرهای بصری گسترش دهند تا اثری چندوجهی بیافرینند و چشمانداز تازهای برای موسیقی ایرانی ایجاد کنند.
Leave a Reply