کسری احدیان، هنرمند خوشنام موسیقی، پس از دو دهه فعالیت مستمر، حالا با گروه “بیمرز” نه تنها بهعنوان یک خواننده و آهنگساز، بلکه بهعنوان یک جریانساز در موسیقی مستقل ایران شناخته میشود. از اجرای ساده دانشآموزی در سال ۱۳۷۶ تا رسیدن به جایگاه اول جشنواره “هزارصدا” و در نهایت، تأسیس “بیمرز” در سال ۱۴۰۳، مسیر هنری احدیان داستانی از جسارت برای عبور از مرزهای مرسوم است؛ مرزهایی که گاه سبک موسیقیاند، گاه جغرافیا و گاه حتی مرزهای احساسی.
احدیان که سالها تجربه اندوزی در صحنههای شهر زنجان را در کارنامه دارد، اکنون با تلفیق آگاهانه پاپ و عناصر سنگین راک، زبانی نو برای نسل جوانتر موسیقی مستقل خلق کرده است. در ادامه، نگاهی متفاوت به جهانبینی این هنرمند، علت تشکیل گروه “بیمرز” و تحلیل پافشاری او بر مضامین عمیق و درونگرا خواهیم داشت.
ریشههای تولد “بیمرز”: خستگی از تکروی
شاید مهمترین نقطه عطف در کارنامه احدیان، تشکیل گروه “بیمرز” باشد. پس از سالها فعالیت انفرادی و کسب تجربه در آهنگسازی و ترانهسرایی، او به این نتیجه رسید که برخی ایدههای موسیقایی عمیقتر، تنها در یک کار تیمی منسجم متولد میشوند. “بیمرز” نتیجهی طبیعی این تفکر بود؛ تشکیل یک گروه که در آن هر عضو، نقش منحصربهفرد خود را برای انتقال یک پیام یکپارچه ایفا کند.
نام “بیمرز” خود، فلسفه اصلی این گروه را فریاد میزند. احدیان این نام را کنایهای به عبور از تمامی محدودیتها میداند:
- مرزهای سبکی: تلفیق هوشمندانه پاپ و راک، بهجای پیروی صرف از قواعد یک ژانر.
- مرزهای احساسی: تعهد به بیان احساسات عمیق و تلخ انسانی، حتی در فضای عاشقانهها.
احدیان بر این باور است که کار گروهی، به دلیل تعامل و تقسیم بار هنری، موفقتر از فعالیت انفرادی عمل میکند و تأثیر بیشتری بر مخاطب خواهد داشت. او حتی در نخستین کنسرت رسمی گروه، با اجرای تمام قطعات ساخته خودش، بر این پیوستگی و یکپارچگی هنری تأکید کرد.
زبان شعر و جهانبینی درونگرایانه
یکی از ویژگیهای متمایز آثار احدیان، بهویژه در همکاری با شاعرانی چون علیرضا آذر، گرایش به مضامین تلخ، اندوهگین و فلسفی است. آهنگساز در مواجهه با چنین فضایی، تلاش کرده تا این بار سنگین عاطفی را به وسیله موسیقی منعکس کند. به همین دلیل، در قطعاتی مانند “لحد” و “تاریکخانه”، از ریتمها و نغمههای سنگین و درونگرا بهره میگیرد تا عمق شعر، به بهترین شکل به گوش شنونده برسد.
احدیان این انتخاب مضمونی را آگاهانه و ریشهدار در جهانبینی شخصی خود میداند. او معتقد است اندوه و تلخی میتوانند حامل پیامهای عمیق و تصویری صادق از زندگی واقعی باشند و فرصتی را فراهم کنند تا او با امضای صوتی و سبک خاص خود، پیچیدهترین احساسات انسانی را به مخاطب منتقل سازد.
این نگرش در جزئیات فنی نیز خود را نشان میدهد:
- خوانندگی: تمرکز بر انتقال احساسات خام و طبیعی با صدایی که اصالت خود را حفظ کرده است. تکنیکهایی نظیر تنوع در تن و دینامیکها به گسترش دامنه تأثیرگذاری صدایش کمک کردهاند.
- آهنگسازی و ترانه: ترکیبی که از همان ابتدا، دو بعد ساختاری و احساسی موسیقی را همزمان و هماهنگ بیان میکند. ترانههای احدیان در طول زمان از بیان سادهتر به سمت لایههای عمیقتر و مفاهیم پیچیدهتر حرکت کردهاند.
به طور خلاصه، “بیمرز” بیش از یک گروه موسیقی، یک بیانیه هنری است که در آن، هنرمند مرزهای قدیمی را به رسمیت نمیشناسد و با تلفیق تجربهها و سلیقه شخصی، در پی خلق یک اثر ماندگار و بدون محدودیت سبک است.
Leave a Reply