شعر واقعی از دل رنج شاعر بیرون می‌زند و در کالبد کلمات، روحی زنده می‌دمد. وقتی شاعر تنها به بازی با وزن و قافیه اکتفا کند—چیزی که می‌توان آن را «شعر متفاوط» نامید—کلمات خشک و بی‌جان می‌مانند و از آهنگی زیبا فراتر نمی‌روند. اما غزل یا نیمایی‌ای که با رنج‌آفرینی درونی و حرکتی صادقانه پیوند … ادامه خواندن شاعری در سلوک حقیقت؛ از رنج تا «سهم الهی»