در یک وداع بیسابقه، صبح شنبه بیستودوم شهریور، هنرمندان و اهالی موسیقی از مقابل تالار وحدت تهران تا قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) همراه شدند تا پیکر دو چهره مؤثر این هنر، مرحوم رحیم عزتبقایی و مرحوم جمشید عزیزخانی، را در خاک بسپارند. این مراسم فراتر از یک سوگواری ساده، تجلی همدلی و ارادت جامعه موسیقی ایران به دو مسیر موازی بود که سالها دست در دست هم به گستره موسیقی بومی و فنی غنا بخشیدند.
همراهان در سوگ
چهرههایی چون مدیران خانه موسیقی، صدابرداران پیشکسوت و نوازندگان و خوانندگان برجسته کشور، ضمن ادای احترام، با خاطرهگویی از سختکوشی و مهربانی این دو هنرمند، فضای تالار وحدت را پر از اندوه و ستایش کردند. در سخنان حمیدرضا نوربخش، رحیم عزتبقایی نمونهای از تعهد صنفی و نوآوری فنی در صدابرداری معرفی شد و جمشید عزیزخانی با اشتیاق نقل خاطرات، چهرهای آرام و بیادعا از موسیقی کردی و ملی به تصویر کشیده شد.

دو مسیر موازی، یک نقطه اشتراک
نخست، رحیم عزتبقایی که بیش از پنج دهه به ضبط و پردازش صداهای ارزشمند موسیقی ایران پرداخت و با نامهایی همچون شجریان و مشکاتیان پیوند خورد. دیگری، جمشید عزیزخانی که از دیار زاگرس تا سالنهای بزرگ تهران، بیش از هشتصد قطعه محلی و ملی را با صدای دلنشینش جاودانه کرد. این دو، اگرچه در حوزههای متفاوتی فعالیت میکردند، اما اشتراکشان در پاسداشت سنتها و پاسخگویی خلاقانه به نیازهای هنری نسل معاصر، نقطه اوج اتحادشان بود.
چگونه راهشان را ادامه دهیم؟
- بازنگری و انتشار آرشیو آثار این دو هنرمند در قالب پادکست و مستندهای کوتاه
- راهاندازی کارگاههای آموزشی مشترک صدابرداری و آواز اقوام بر مبنای شیوههای بقایی و Azizkhani
با بهرهگیری از تکنولوژی امروز و انتقال تجربههای دیروز، میتوانیم چراغ یاد و مسیر خلاقانه رحیم عزتبقایی و جمشید عزیزخانی را روشن نگه داریم.

من فارغالتحصیل رشته زبان و ادبیات فارسی هستم و از همان دوران دانشجویی به نقد ادبی و دنیای کتاب علاقهمند بودم. فعالیت حرفهای خودم را از سال ۱۳۹۴ با نوشتن یادداشتها و نقد کتاب در یک وبلاگ شخصی آغاز کردم. پس از کسب تجربه، به عنوان نویسنده و ویراستار با چندین نشریه فرهنگی و ادبی همکاری کردم و اکنون به عنوان دبیر سرویس ادبیات و هنر در یک مجله معتبر فرهنگ و ادب فعالیت میکنم. تلاش من این است که پلی باشم بین نویسندگان و خوانندگان و آثار ارزشمند را به جامعه معرفی کنم.