در شب‌هایی که موسیقی با خاطره و هویت ملی در هم می‌آمیزد، ارکستر موسیقی ملی ایران بار دیگر نشان داد که چگونه می‌توان با ساز و آواز، تاریخ را زنده کرد و احساس را به جریان انداخت.
این بار، اجرای ارکستر به رهبری همایون رحیمیان نه صرفاً یک کنسرت، بلکه ادای احترام هنرمندانه‌ای بود به یاد و نام ۸ هزار شهید استان گیلان؛ رویدادی که در قالب دومین کنگره ملی شهدا برگزار شد و موسیقی را به زبان گرامیداشت بدل کرد.
در تالاری که بیش از ۱۲ هزار نفر حضور داشتند، بیش از پنجاه نوازنده با همراهی سه خواننده برجسته—مجتبی عسگری، محمدرضا صفی و محمد رسول ترمه—قطعاتی را اجرا کردند که هم عاشقانه بودند و هم وطن‌دوستانه. این اجرا نه تنها به لحاظ هنری چشمگیر بود، بلکه از نظر اجتماعی نیز حامل پیامی روشن بود: موسیقی می‌تواند پلی باشد میان نسل‌ها، میان خاطره و امید، میان گذشته‌ای پر افتخار و آینده‌ای روشن.
🎼 دو محور برجسته این اجرا:
- ترکیب قطعات کلاسیک و معاصر با مضامین ملی: از «نغمه‌گر عشق» و «چرا زندگی» تا «میرزا کوچک‌خان» و «ایران جوان»، قطعاتی انتخاب شده بودند که هم از نظر موسیقایی غنی بودند و هم از نظر معنایی، حامل پیام‌هایی از عشق، مقاومت و هویت ایرانی.
- حضور آهنگسازان گیلانی و تنظیم‌های نوآورانه: قطعه «سروهای سربلند» از محمدرضا صفرپور و تنظیم گلنوش خالقی برای «ای ایران» نشان داد که چگونه می‌توان با حفظ اصالت، به موسیقی ملی جان تازه‌ای بخشید.
این اجرا، بیش از آن‌که یک شب موسیقایی باشد، جلوه‌ای از هم‌افزایی هنر و فرهنگ بود؛ جایی که موسیقی نه فقط برای شنیدن، بلکه برای اندیشیدن و به خاطر سپردن نواخته شد. ارکستر موسیقی ملی ایران با این اجرا، بار دیگر نشان داد که هنر می‌تواند حافظه تاریخی یک ملت را زنده نگه دارد و آن را با زبان احساس به نسل امروز منتقل کند.
من فارغ‌التحصیل رشته زبان و ادبیات فارسی هستم و از همان دوران دانشجویی به نقد ادبی و دنیای کتاب علاقه‌مند بودم. فعالیت حرفه‌ای خودم را از سال ۱۳۹۴ با نوشتن یادداشت‌ها و نقد کتاب در یک وبلاگ شخصی آغاز کردم. پس از کسب تجربه، به عنوان نویسنده و ویراستار با چندین نشریه فرهنگی و ادبی همکاری کردم و اکنون به عنوان دبیر سرویس ادبیات و هنر در یک مجله معتبر فرهنگ و ادب فعالیت می‌کنم. تلاش من این است که پلی باشم بین نویسندگان و خوانندگان و آثار ارزشمند را به جامعه معرفی کنم.