بازخوانی نو و درخشش نعت سعدی در تجسّم رحمت پیامبر

سعدی در دیباچه‌ بوستان و گلستان و قصایدش، تصویری از پیامبر اسلام (ص) ارائه می‌دهد که فراتر از سنت نعت‌سراییِ مرسوم است. او رسول رحمت را نه فقط شفیع مؤمنان، بلکه مظهر کرم و رأفت الهی می‌داند و با زبان شعر و نثر، دریچه‌ای باز می‌کند به معنای حقیقی «رحمة للعالمین».

نثر بکر؛ روایتِ نجات و بخشش

در آغاز بوستان، سعدی با مجموعه‌ای واژگان مسجع، پیامبر را چنین می‌ستاید: «سرور کائنات»، «رحمت عالَمیان» و «شفیع مطاع». درست پس از این اوصیاف، حکایتی نقل می‌کند از دعای بنده‌ای پریشان‌روزگار که به‌لطف پیامبر، دعایش پذیرفته می‌شود. آنجا که خداوند می‌فرماید: «یا ملائکتی، قد استحییتُ من عبدي… فغفرت له» سعدی با این روایتِ زنده، بر نقش پیامبر در تحقق رحمت الاهی تأکید می‌کند و در پایان، خطی از صفحۀ نثر می‌گشاید: «کرم بین و لطف خداوندگار/ گنه بنده کرده‌ست و او شرمسار» این جمله کوتاه، عصاره‌ای است از باور سعدی به آنکه پیامبر واسطهٔ بخشش و رحمت است، نه نصیحت‌کننده‌ای از بالا.

توصیف سعدی از رسول رحمت؛ چه نعت پسندیده گویم تو را؟
توصیف سعدی از رسول رحمت؛ چه نعت پسندیده گویم تو را؟

جلوۀ شعری؛ سبک و زبان نعت

سعدی در شعر نیز از رهگذر درهم‌آمیزی استعاره و ایهام، چهره‌ای تابان از پیامبر رسم می‌کند. دو مولفهٔ اصلی در نعت‌های او به چشم می‌خورد:

  • تأکید بر صفات کریمی: «کریم‌السجایا»، «جمیل‌الشیم»، «قسیم‌جسیم»
  • تصویرسازی عرفانی از سیر پاکش: هفت‌خانِ معراج، جنگلی شیشه‌ای و عبور از آینه‌های انکار

این ترکیبِ زبانی – که هم زوایای عرفانی را می‌نمایاند و هم بزرگی اخلاقی را – سعدی را در زمرۀ برجسته‌ترین شاعران نعت‌گوی فارسی قرار می‌دهد.

نقبی به امروز؛ چرا نعت سعدی ماندگار است؟

۱. بازنمایی نیاز همیشگی انسان به رحمتی فراگیر و بی‌قید ۲. زبان ساده اما عمیق؛ همدلی با مخاطب در دنیای امروزی

هنگامی که سعدی پیامبر را «اصل وجود» و «شمع انبیا» می‌خواند، بیش از هر توصیفی، عطوفت و رفاقت او را به ما می‌نمایاند. نگاهی که امروز، در پرتو تشتت‌های جهان معاصر، همچنان می‌تواند الهام‌بخش پرورش روح و تحکیم پیوند آدمیان با سرچشمه‌ی رحمتی باشد که سعدی ستایشش می‌کند.

مجله خبری فرهنگ و کتاب (بوکی)

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *